صدا

در آنجا بر فراز قله کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن
 
به سوی ابر های تیره پر زد
 نگاه روشن و امید وارم
ز دل فریاد کردم کی خداوند
 من او را دوست دارم ،دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت
به هم زد خواب شوم اختران را
غبار آلوده وبي تاب كوبيد
در زرین قصر آسمان را


 ملائک با هزاران دست کوچک
 کلون سخت سنگین را کشیدند
 ز طوفان صدای بی شکیبم
به خود لرزیده، در ابری خزیدند

خدا در خواب رویا بار خود بود
بزیر پلک ها پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلک های نقره آلود
دریغا تا سحر گه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نومیدانه برخاست
که عاصی گردد و بر وی بتازد
صدا می خواست تا با پنجه خشم
حریر خواب او را پاره سازد

صدا فریاد میزد از سر درد
بهم کی ریزد این خواب طلایی؟
من اینجا تشنه ی یک جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی

مگر چندان تواند اوج گیرد
صدای دردمند ومحنت آلود
چو صبح تازه از ره باز آمد 
صدایم از صدا دیگر تهی بود

ولی اینجا به سوی آسمانهاست
هنوز این دیده امیدوارم
خدایا این صدا را می شناسی؟
من او را دوست دارم، دوست دارم!

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه می کارد

مو سپید آخر شدی ای برف
تا سر انجامم چنین دیدی
در دلم باریدی....ای افسوس
بر سر گورم نباریدی

چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهایی
می خزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهایی

دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق،ای خورشید یخ بسته
سینه ام صحرای نو میدی ست
خسته ام،از عشق هم خسته

غنچه شوق تو هم خشکید
شعر،ای شیطان افسونکار
عاقبت زین خواب درد آلود
جان من بیدار شد،بیدار

بعد او بر هر چه رو کردم
دیدم افسون سرابی بود
آنچه می گشتم به دنبالش
وای بر من،نقش خوابی بود

ای خدا....بر روی من بگشای
لحظه ای در های دوزخ را
تا به کی در دل نهان سازم
حسرت گرمای دوزخ را؟

دیدم ای بس آفتابی را
کاو پیاپی در غروب افسرد
آفتاب بی غروب من!
ای درغا،در جنوب!افسرد

بعد او دیگر چه می جویم؟
بعد او دیگر چه می پایم؟
اشک سردی تا بیفشانم
گور گرمی تا بیاسایم

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه می کارد

کاش چون پاییز بودم....کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگهای آرزوهایم یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
!آسمان سینه ام پر درد می شد

ناگهان طوفان اندوهی بجانم چنگ می زد
اشکهایم همچو باران
...دامنم را رنگ میزد

وه...چه زیبا بود اگرپاییز بود م
وحشی و پرشور و رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم من می خواند....
شعری آسمانی
در کنارم قلب عاشق شعله می زد
در شرار آتش دردی نهانی

...نغمه من
.همچو آوای نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

:پیش رویم
چهره ی تلخ زمستان جوانی
:پشت سر
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
:سينه ام
منزلگاه اندوه و درد و بدگمانی

کاش چون پاییز بودم....کاش چون پاییز بودم

از بیم و امید عشق رنجورم 
آرامش جاودانه می خواهم 
بر حسرت دل دگر نیفزایم 
آسایش بیکرانه می خواهم 
پا بر سر دل نهاده می گویم 
 بگذاشتن از آن ستیزه جو خوشتر 
یک بوسه ز جام زهر بگرفتن 
از بوسه آتشین خوشتر 
پنداشت اگر شبی به سرمستی 
در بستر عشق او سحر کردم 
شبهای دگر که رفته از عمرم 
در دامن دیگران به سر کردم
دیگر نکنم ز روی نادانی 
قربانی عشق او غرورم را 
شاید که چو بگذرم از او یابم 
آن گمشده شادی و سرورم را 
 آنکس که مرا نشاط و مستی داد 
آنکس که مرا امید و شادی بود 
هر جا که نشست بی تامل گفت 
او یک +زن ساده لوح عادی بود 
می سوزم از این دو رویی و نیرنگ 
یکرنگی کودکانه می خواهم 
ای مرگ از آن لبان خاموشت 
یک بوسه جاودانه می خواهم 
رو پیش زنی ببر غرورت را 
کو عشق ترا به هیچ نشمارد 
آن پیکر داغ و دردمندت را 
با مهر به روی سینه نفشارد
عشقی که ترا نثار ره کردم 
در سینه دیگری نخواهی یافت 
زان بوسه که بر لبانت افشاندم 
سوزنده تر آذری نخواهی یافت 
در جستجوی تو و نگاه تو 
دیگر ندود نگاه بی تابم 
اندیشه آن دو چشم رویایی 
هرگز نبرد ز دیدگان خوابم 
دیگر به هوای لحظه ای دیدار 
دنبال تو در بدر نمیگردم
دنبال تو ای امید بی حاصل 
دیوانه و بی خبر نمی گردم 
در ظلمت آن اطاقک خاموش 
بیچاره و منتظر نمی مانم
هر لحظه نظر به در نمی دوزم 
وان آه نهان به لب نمیرانم
ای زن که دلی پر از صفا داری 
از مرد وفا مجو مجو هرگز 
او معنی عشق را نمی داند 
راز دل خود به او مگو هرگز 

دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت 
ای دختر بهار حسد می برم به تو 
عطر و گل و ترانه و سر مستی ترا 
با هر چه طالبی بخدا می خرم ز تو 
 بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای 
با ناز میگشود دو چشمان بسته را 
میشست ککلی به لب آب تقره فام 
آن بالهای نازک زیبای خسته را 
خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش 
بر چهر روز روشنی دلکشی دوید 
موجی سبک خزید و نسیمی به گوش او 
رازی سرود و موج بنرمی از او رمید 
خندید باغبان که سرانجام شد بهار 
دیگر شکوفه کرده درختی که کاشتم 
دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار 
 ای بس بهارها که بهاری نداشتم 
خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان 
گویی میان مجمری از خون نشسته بود
می رفت روز و خیره در اندیشه ای غریب 
دختر کنار پنجره محزون نشسته بود 

ای ستاره ها که بر فراز آسمان 
با نگاه خود اشاره گر نشسته اید 
ای ستاره ها که از ورای ابرها 
بر جهان نظاره گر نشسته اید 
آری این منم که در دل سکوت شب 
نامه های عاشقانه پاره میکنم 
ای ستاره ها اگر بمن مدد کنید 
دامن از غمش پر از ستاره میکنم 
 با دلی که بویی از وفا نبرده است
جور بیکرانه و بهانه خوشتر است 
در کنار این مصاحبان خودپسند 
ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است 
ای ستاره ها چه شد که در نگاه من 
دیگر آن نشاط ونغمه و ترانه مرد ؟
ای ستاره ها چه شد که بر لبان او 
 آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد ؟
جام باده سر نگون و بسترم تهی 
سر نهاده ام به روی نامه های او 
سر نهاده ام که در میان این سطور 
جستجو کنم نشانی از وفای او 
ای ستاره ها مگر شما هم آگهید 
 از دو رویی و جفای سکنان خک 
کاینچنین به قلب آسمان نهان شدید 
ای ستاره ها ستاره های خوب و پک 
من که پشت پا زدم به هر چه که هست و نیست 
تا که کام او ز عشق خود روا کنم 
لعنت خدا بمن اگر بجز جفا 
زین سپس به عاشقان با وفا کنم 
ای ستاره ها که همچو قطره های اشک سربدار 
سر بدامن سیاه شب نهاده اید
ای ستاره ها کز آن جهان جاودان 
روزنی بسوی این جهان گشاده اید 
رفته است و مهرش از دلم نمیرود 
ای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست ؟
ای ستاره ها ستاره ها ستاره ها
پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟

باز در چهره خاموش خیال 
خنده زد چشم گناه آموزت 
باز من ماندم و در غربت دل 
 حسرت بوسه هستی سوزت 
باز من ماندم و یک مشت هوس 
باز من ماندم و یک مشت امید 
یاد آن پرتو سوزنده عشق 
 که ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال 
صورت شاد ترا نقش نمود 
بر لبانت هوس مستی ریخت 
در نگاهت عطش طوفان بود 
یاد آن شب که ترا دیدم و گفت 
 دل من با دلت افسانه عشق 
چشم من دید در آن چشم سیاه 
نگهی تشنه و دیوانه عشق 
یاد آن بوسه که هنگام وداع 
بر لبم شعله حسرت افروخت 
 یاد آن خنده بیرنگ و خموش 
 که سراپای وجودم را سوخت 
رفتی و در دل من ماند به جای 
عشقی آلوده به نومیدی و درد 
نگهی گمشده در پرده اشک 
حسرتی یخ زده در خنده سرد 
آه اگر باز بسویم ایی
دیگر از کف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق 
آخر آتش فکند بر جانت